بعضی وقتها آدم همه مشکلات پیش رویش را می اندازد پشت سرش و می گوید همه شان به درک. ولی وقتی دوباره جلویش را نگاه می کند میبیند دیگر هیچ چیزی برای زندگی کردن ندارد
اینکه یک آدم در سن 19 سالگی به حرفها و رفتارهای 18 سالگی اش بخنند و آنرا حماقت بخواند کاملا قابل لمس است ، اما آیا اینکه یک آدم 40 ساله هم نسبت به کردارش در 39 سالگی چنین نظری دارد یا نه را فقط یک آدم 40 ساله میفهمد